Omdat het nog vroeg op het jaar is, en iedereen nog een beetje op het verkeerde been staat na de mateloze feesten van de jaarwisseling, is het Little Jimmy’s bedoeling geweest om ons, door ons op het verkeerde been te zetten, op het juiste been te krijgen. Of is dat te moeilijk ? Dat was Little Jimmy’s prestatie vanavond in elk geval wel. Hij tapte van het experimentele vaatje en paste op die manier zijn nieuwe nog onuitgegeven songs een totaal nieuw kleedje aan. Een kleedje dat echter veel onverhuld liet, en sommige luisteraars/toeschouwers enigszins onwennig en verweesd achterliet.

De meesten onder ons zijn van de gewaarschuwde specie, en lieten zich dus niet verrassen door het bijwijlen absurd pittoreske gedrag en aanverwante muziek van het gezelschap op de geïmproviseerde bühne van het CRV. Gezelschap jawel, want Jimmy liet zich percussief assisteren door Toon Derison. Geopend werd er met “Start Cooking”, gedragen door Jimmy’s gitaarspel-derivaat, gestemd in een absoluut ondefinieerbare tuning en met atonale pedalnoot. Toon weet alle temposchommelingen precies en accuraat op te vangen, waardoor ze terug ophouden te bestaan. Daarop volgde R.L. Burnside’s “Goin’ Down South”, per definitie op het lijf geschreven van Jimmy.

Immers, waar Burnside samen met Junior Kimbrough, de iconen waren van de Northern Mississippi Country Hills Trance Blues, is Jimmy het boegbeeld van de Eastside Ca®nal Zone Blistering Blues. Wie kan volgen is mee. De anderen laten bezinken in peis.
In de uitgesponnen en in vorm gegoten hiaten van “Train Go By”, komt het Zappaiaanse noncomformisme opborrelen, met Don Croissant Van Vliet in de hoofdrol. Monty Python in een muzikaal arrangement.

Op stevige fundamenten van Willie Dixon’s “Spoonfull” is “Brandnew Chevrolet” gebouwd. Wat Jimmy’s drijfveren dan ook mogen wezen, om zijn songs zo on(be)grijpbaar mogelijk te laten klinken, alsof hij het schuwt om squary over te komen, toch zitten zijn composities zwaar verankerd in de roots van blues en prille rock ‘n’ roll. Die kan hij op geen enkele wijze verbergen. Ze komen steeds weer naar de oppervlakte als overschilderde vochtplekken op een muur.

Ergens werd een pauze ingelast, dat zal zo ongeveer nu geweest zijn. Teneinde toe te laten Klaus’ tapkast te laten debiteren en renderen. Wie trouwens dergelijke evenementen gedoogt en zelfs aanmoedigt binnen zijn muren, verdient het dat er geconsumeerd wordt.

De tweede set wordt aangekondigd door de jungle drums van Toon. Jimmy valt hem bij met “Jungle King”, het nummer dat ons leert, van vroegere gigs, dat de hommage aan de Jungle King par excellence, Bo Diddley, een aanvang heeft genomen. Een gecamoufleerde medley van ’s man’s werk begint met “Diamond Ring” om er ook mee te eindigen. Voor de liefhebbers heeft hij er ook nog een hectische wedersamenstelling van Van Morrison’s “Here Comes the Night” tussen gewoven.
En hiermee werd er een voorlopige punt gezet achter deze eerste editie van ‘Friday Night with Little Jimmy’. Het bleek een zéér voorlopig puntje te zijn, want al gauw werd het podium geënvahisseerd door locals die hun ontluikende skills wilden exposeren op de achtergebleven gitaar en de, tot het meubilair van de club horende, aftandse buffetpiano. Time for jamming.

Volgende week, vrijdag 22 januari staan Bruno Deneckere en Brendan Crocker op het programma. Wie Bruno nooit aan het werk zag…be there ! Of je zal verscheiden in onwetendheid.

witteMV